สตีฟ จ็อบส์กับผม (Steve Jobs and I)
เช้าวันที่ 6 ตุลาคม 2011 ผมทราบข่าวการเสียชีวิตของสตีฟ จ็อบส์จาก @CherryJaja ที่โทรมาปลุก ความรู้สึกแรกในตอนนั้นมันบอกไม่ถูก รู้สึกมึนๆ เบลอๆ แต่ก็ลุกขึ้นมากดดูจากโทรศัพท์ พอรู้ว่าเป็นเรื่องจริง ก็เปิดคอมฯ อ่านข่าวโน่นนี่ให้วุ่น ก่อนหน้านี้ ผมรู้ว่าจ็อบส์กำลังจะตาย เพราะถึงแม้จ็อบส์จะต่อสู้กับโลกมะเร็งในตับ ซึ่งคนทั่วไปจะเสียชีวิตภายใน 3 ปี มีแค่ 25% เท่านั้นที่รอดมาได้ 5 ปี .. แต่จ็อบส์สู้กับโรคนี้มานานถึง 8 ปีแล้ว พอได้ข่าวว่าเขาประกาศลาออกจากการเป็น CEO มันก็พอจะทำใจไว้ล่วงหน้าบ้าง แต่ไม่ใช่ตอนนี้ พอรู้สึกตัวอีกที น้ำตาก็ไหลออกมา … ผมนั่งร้องไห้เป็นเด็กน้อยอยู่นานพอสมควร ความรู้สึกมันไม่เหมือนกับคนใกล้ตัวต้องมาจากไป แต่มันเหมือนกำลังสูญเสียสิ่งที่เคยยึดเหนี่ยว และเป็นแรงบรรดาลใจมาตลอด คล้ายกับวันที่รู้ว่าไมเคิล แจ็คสันจากโลกนี้ไปแล้ว มันอาจจะดูโอเวอร์ บางคนอาจจะถามว่าเป็นเอามากนะเนี่ย .. ซึ่งก็เป็นเอามากจริงๆ นั่นแหล่ะ แต่ถ้าคุณได้รู้จักผม ก็จะรู้ได้ทันทีว่าเพราะอะไร ครั้งแรกกับแมค คนรอบข้างผมจะรู้ว่า ผมมีสิ่งที่ชอบอยู่ไม่กี่อย่างในชีวิต และถ้าชอบก็จะชอบมากถึงขั้นเอามาเป็นส่วนนึงของชีวิต ซึ่งสตีฟ […]
