blog

ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว “ความพ่ายแพ้ของพันธมิตร” ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา มันช่างเป็นสงกรานต์ที่กร่อยสิ้นดี ไม่ได้รู้สึกอยากเฉลิมฉลองเนื่องในโอกาสวันปีใหม่ไทยเลยสักนิด แทบจะทุกบ้านต้องมานั่งดูสงครามกลางเมืองในกรุงเทพฯ เหมือนนั่งดู Cloverfield ภาค Bangkok Dangerous ส่วนตัวผมเกลียดเสื้อเหลืองแต่ก็ไม่ชอบเสื้อแดง จะว่าไปในช่วงแรกของเสื้อแดงก็ดูเหมือนจะมีคนเห็นด้วยพอสมควร แต่หลังจากภาพที่ออกไปหลายคนก็เก็บเสื้อแดงเข้ากระเป๋าแล้วก็ไม่กล้าบอกใครว่าเห็นด้วยกับกลุ่มนี้ซักเท่าไหร่ ถ้าไม่นับกลุ่มคนที่ถูกซื้อ (500 บาท?) ก็น่าจะพอแยกประเภทกลุ่มเสื้อแดงได้ประมาณนี้ คนต่างจังหวัด ที่ไม่ได้ถูกซื้อ เกลียดรัฐบาล ประชาธิปัติย์ เสื้อเหลือง ชอบทักษิน จะเห็นว่ากลุ่มแฟนคลับทั้ง 3 กลุ่มเป็นกลุ่มคนต่างจังหวัดซะส่วนใหญ่ เสียงที่ออกมาเลยดูเบาหวิว พูดอะไรไม่มีใครฟัง ถึงแม้คนในเมืองหลวงที่มีการศึกษาจะเชียร์เสื้อแดงอยู่ไม่น้อย แต่พอถึงเวลาเมื่อภาพมันออกมาแบบนั้นก็ต้องเงียบหายไม่แสดงตัวกันไป ก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อการตลาดไม่ดีจริงและภาพที่ออกมามันรู้สึกแบบนั้นว่า ม๊อบรับจ้างแน่ๆ ลูกน้องทักษินแน่ๆ พวกไม่มีการศึกษาแน่ๆ ตรงข้ามกับเสื้อเหลืองที่ภาพออกมาดูดีกว่ามากมายเมื่อเทียบกับเสื้อแดง ถึงแม้ว่าการปิดสนามบิน 5 วัน จะแย่กว่าปิดถนน 3 วัน อยู่หลายขุม แต่ภาพที่มองมามันไม่น่าเอาเสื้อสีที่ตัวเองเชียร์ไปเก็บเข้ากรุเท่า เสื้อแดงกลายเป็นตัวตลก ป่าเถื่อนและทักษินเสียแรงสนับสนุนไปมากโข ว่ากันว่าพระเจ้ามอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเมืองไทย .. อากาศดี ไม่มีภายุหิมะ เฮอริเคน ภูเขาไฟระเบิด แถมอาหารอร่อย ทะเลสวย ปลูกอะไรก็ขึ้น […]