ตอนที่ผมอายุ 12 ขวบ อาจารย์ให้การบ้านนักเรียนทุกคนกลับไปเขียนเรียงความในหัวข้อเรื่อง “สิ่งที่สำคัญที่สุดของฉัน“
นอกจากรายงานที่ทุกคนต้องเขียนส่งอาจารย์แล้ว อาจารย์ยังให้ทุกคนออกไปพูดหน้าชั้นให้เพื่อนๆ ได้ฟังว่า “สิ่งที่สำคัญที่สุดของฉัน” ของแต่ละคนคืออะไร
หัวข้อที่เพื่อนๆ เลือกมาเขียนเรียงความก็ไม่ต่างกันมากนัก ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องการเรียน พ่อแม่ ครอบครัว เงินทอง หรือไม่ก็อนาคต ถึงแม้จะผ่านมานานมากแล้วแต่ผมยังจำเรื่องนี้ได้ดี เพราะหัวข้อที่ผมเลือกไม่เหมือนใคร
ในเรียงความสิ่งที่สำคัญที่สุดของผม คือ … “เวลาและการนอน“
ตอนที่พูดเรื่องการนอน เพื่อนๆ ขำกันมาก เพราะรู้กันดีว่าผมเป็นคนขี้เซามากและมาโรงเรียนสายประจำ
อาจารย์ถามผมว่าทำไมการนอนถึงสำคัญ ผมถามทุกคนกลับว่าวันนึงมีกี่ชั่วโมง แล้วเราใช้เวลานอนไปกี่ชั่วโมง
ในหนึ่งวันมี 24 ชั่วโมง คนเราปกติจะนอนเฉลี่ย 8 ชั่วโมง .. เรานอนไป 1 ใน 3 ของชีวิต
ถ้าเราอายุ 12 ปี แปลว่าเรานอนไปแล้ว 4 ปี
ถ้าเราอายุ 30 ปี แปลว่าเรานอนไปแล้ว 10 ปี
ผมบอกทุกคนว่าผมให้ความสำคัญกับการนอนมาก เพราะมันกินเวลาไปถึงหนึ่งในสามของชีวิต
แต่พอผมเขียนเรียงความไปถึงจุดหนึ่ง ผมก็เลยรู้สึกว่า โอ้โห เวลาเราหมดไปตั้งหนึ่งในสามแล้วนะ เพราะงั้นจริงๆ แล้วเรามีเวลาใช้ชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงแค่อีก 2 ใน 3 ที่เหลือเอง
เดือนนึงมี 30 วัน ผมนอนไป 10 วัน แปลว่าผมมีเวลาเล่มเกมส์ กินขนม ไปเที่ยว อ่านการ์ตูน ทำโน่นทำนี่อีกแค่ 20 วันเอง
พอผมรู้อย่างนั้น ผมเลยรู้สึกว่าต้องทำเวลาที่เหลืออีกแค่ 2 ใน 3 นั้นให้เต็มที่ ให้คุ้มค่าที่สุดเท่าที่จะทำได้
อาจารย์ฟังจบก็ยิ้ม ชมว่าคิดได้ดี แต่ก็ติว่าทำไมเวลาที่อยากใช้ไม่มีอ่านหนังสือเรียนบ้างเลยล่ะ
แล้วอาจารย์ก็บอกต่อว่า คนเรามีอายุเฉลี่ย 60 ปี เธอยังอายุแค่ 12 ปี ยังมีเวลาเหลืออีกตั้งเยอะ
หลังจากนั้นอาจารย์ก็มอบคะแนนเต็ม 10 ให้เรียงความชุดนี้
…
..
วันนี้ไม่รู้ทำไมผมคิดถึงเรียงความชุดนั้นขึ้นมา อาจจะเพราะผมอายุมากขึ้น อาจจะเพราะผมเห็นคนที่รักต้องร้องไห้เสียใจ อาจจะเพราะคนที่ผมเพิ่งเห็นว่าแข็งแรงดีเมื่อไม่กี่วันก่อน วันนี้ได้จากโลกไปอย่างสงบแล้ว
ผมลองวาดนาฬิกาขึ้นมาชิ้นนึง ถ้าเวลาของเรามีแค่ 60 ตามที่อาจารย์เคยบอก
ตอนนี้เข็มนาฬิกาของเรา เดินมาถึงจุดไหนแล้ว ?
แล้วเรายังมีเวลาให้เข็มเดินไปได้อีกนานแค่ไหนกัน ?
ภาพที่เห็นก็น่าตกใจมาก .. แต่ต้องไม่ลืมว่า เวลาที่เหลือ ต้องตัดเวลานอนไปอีก 1 ใน 3 ด้วย
ผมคิดว่าผมคงต้องใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วล่ะครับ
เวลามีน้อย .. เหลือเกิน
