เมื่อ 13 ปีก่อน ที่บ้านกำลังตื่นเต้นกับรถคันใหม่ ซึ่งเป็นรถสปอร์ตที่เท่ห์สุดยอดในยุคนั้น คือ Toyota Celica สีน้ำเงิน 5th Gen .. จริงๆ แล้วที่บ้านก็ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อรถไปอวดใคร เพียงแต่เพื่อนของท่านแม่ที่ติดหนี้อยู่ ไม่สามารถมาใช้หนี้ได้ เลยขอเอารถมา โปะหนี้ แทน (ซะงั้น)
ถึงจะมาอย่างมิได้ตั้งใจ แต่ก็เป็นที่ตื่นเต้นกันพอสมควร ที่ภายนอกดูโฉบเฉี่ยว รถเตี้ยมากจนต้องนอนขับ และไฟหน้าที่เป็นแบบพับเก็บได้ .. จำได้ว่าวันแรกที่มา ก็นั่งเล่นไฟฟ้นาวื๊บวื๊บ เปิด .. วื๊บวื๊บ ปิด .. เปิด .. ปิด .. กันอยู่นั่นแหล่ะ 55
โชคดีที่ตอนนั้นอยู่ประมาณ ม. 5 ซึ่งพี่ๆ ก็ไปเรียนกทม. กันหมดแล้ว เลยได้มีโอกาสขับบ่อยครั้ง
จำได้ว่ามีครั้งนึง เป็นอารมณ์ติสต์มาก และเซ็งกับเรื่องอะไรซักอย่าง ก็เลยลงจากบ้าน เสียบกุญแจแล้วขับออกไปคนเดียวตอนตี 1 … เปิดกระจก แล้วเหยียบให้มิดเกือบ 180 ที่ถนนนอกเมือง เปิดเพลงกระหึ่มรถ .. แบบว่า เศร้าเว้ย วัยรุ่นไทย .. เศร้าได้อีกๆๆๆๆ
(โชคดีที่ไม่มีอุบัติเหตุอะไร)
…
13 ปีผ่านไป จากสุดยอดรถสปอร์ต ก็ค่อยๆ แก่ลงตามอายุ จากที่เคยเหยียบมิด 180 มาเป็นเหยียบนิด 60 .. จนได้ชื่ออย่างเป็นทางการว่า “เจ้าเต่า“
ช่วงหลังมานี้ เจ้าเต่า ค่อนข้างจะงอแง .. แอร์ที่เคยเย็นก็มาร้อน เบรคที่เคยเหยียบแล้วหยุด ก็เหยียบแล้วไหล .. จนต้องซ่อมไปหลายหมื่นในเวลาไม่กี่เดือน แต่ก็ยังไม่หายดีเสียที .. สตาร์ตบางทีก็ไม่ติด (บล็อคเก่า : เมื่อเจ้าเต่างอน) .. จนในที่สุึดท่านแม่ก็ลงความเห็นว่า ..
“เราคงต้องขายเจ้าเต่าแล้วล่ะ”
และวันนี้ เจ้าเต่าก็ได้มีเจ้าของใหม่แล้ว .. ซึ่งก็น่าจะดีเพราะเค้าคงเอาเจ้าเต่าไปปรับสภาพให้เช้งกว่าเดิมได้ดีกว่านี้ .. แต่ก็แอบเสียดายและเศร้าพอสมควร .. อะไรที่เคยอยู่กับเรามานาน พอถึงวันที่มันต้องจากไป จะให้ไม่รู้สึกอะไรเลย คงทำไม่ได้
โชคดีนะ “เจ้าเต่า” ถ้ามีโอกาส เราคงได้เจอกันอีก
(โฮกกกก .. ยิ่งเขียนยิ่งคิดถึง T_T)
วันวานยังหวานอยู่
บ๊ายบาย .. แล้วพบกันใหม่นะลูกพ่อ T_T
