19 พฤษภาคม 2553

4 ทุ่ม 55 นาที

วันนี้เป็นวันที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้นในบ้าน บ้านที่ผมเกิดและเติบโตมาตั้งแต่เกิด บ้านหลังที่ผมพูดกับชาวต่างชาติที่เจอทุกคนได้อย่างภูมิใจว่า ประเทศไทยเป็นประเทศที่ดีที่สุดในโลก

ณ เวลาที่กำลังวางมือลงบนคีย์บอร์ดนี้ บ้านของผมกำลังไหม้ ทุกที่ๆ เป็นความทรงจำดีๆ ของผมกำลังจะหายไปทีละนิด ทีละนิด .. มันเป็นความอึดอัดที่ผมได้แต่นั่งอยู่ในบ้าน ทำอะไรที่เป็นประโยชน์ให้บ้านหลังนี้ไม่ได้เลยแม้แต่อย่างเดียว

ถึงตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกคนอเมริกันบ้างแล้ว ในวันที่เค้าต้องเสียเพื่อนร่วมชาติและสัญลักษณ์หลายๆ อย่างของประเทศ ..​ แตกต่างกันที่สิ่งที่เกิดในบ้านของผมตอนนี้ เกิดจากคนในบ้านเดียวกันเป็นผู้ทำ

ที่บ้านของผมมีมุมมุมนึงที่ผมมักจะชอบไปนั่งเล่น เดินเล่น ในยามที่อยากจะหาที่พักผ่อนใจ หาความสุขใส่ตัวเอง เป็นที่แรกที่จะมาเดินเวลาติสต์แตก หรือยากอยู่คนเดียว เป็นมุมที่เป็นทั้งที่เก็บความทรงจำดี ไม่ดี เศร้า เสียใจ ดีใจ สมหวัง ผิดหวัง ..

มุมนั้นมีชื่อสั้นๆ ว่า “สยาม” และวันนี้มุมมุมนั้นของผม กำลังจะหายไปทีละนิด .. ทีละนิด ..

จริงอยู่ที่สิ่งเหล่านี้มันเป็นเพียงแค่วัตถุ ที่มีวันสร้างได้ก็ย่อมมีวันสลายไปได้ ..​ แต่สำหรับผมแล้ว วัตถุเหล่านี้มันเต็มไปด้วยความทรงจำ และก็เป็นความทรงจำที่ดีมากๆ หลายต่อหลายอย่าง .. เพราะงั้นผมเลยอยากจะขอเก็บความทรงจำ ส่วนตัว และความสุขเล็กๆ น้อยๆ ในมุมมุมนี้ของบ้าน เก็บไว้ดูเล่นว่าวันนึงเราเคยมีความสุขที่นี่นะ

และสุดท้ายแล้ว ผมเชื่อเหลือเกินว่า .. มุมสวยๆ เหล่านี้ ..​ และบ้านหลังนี้ของผม ..

จะกลับมาดังเดิม