ต่อจากตอนที่แล้ว .. เมื่อพวกเราชิวๆ กันมาตลอดทั้งสองเทอม ..
แต่แล้วผลกรรมก็ตามทัน เมื่อถึงเวลาที่จะต้องทำโปรแกรมขึ้นมาจริงๆ ด้วยความโอ้เอ้มาตลอดทั้งสองเทอม ก็ทำให้ทั้งกลุ่มนั่งคุยกัน แล้วก็เห็นตรงกันว่า ซวยแน่แล้วครับพี่น้อง !!
เนื่องจากพวกเราแทบจะไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย นอกจากอาการสับขา(วี)หลอก ไปเรื่อยๆ .. สุดท้ายก็เห็นตรงกันว่า ถ้าไม่ทำรายงานมันทุกวันแบบนันสต๊อป คงไม่มีชีวิตรอดไปจากวิชานี้ได้ .. และแล้วกลุ่มไหนสุดชิว ก็แปลงกายเป็นกลุ่มนอยสุดโทรม .. อดหลับอดนอน ทำงานเสร็จก็มาทำรายงาน วันหยุดก็ต้องมาทำรายงาน เช้ายันเย็น เย็นยันค่ำ กลับไปนอน ตื่นมาก็ต้องมาทำโปรแกรมอีก ตลอดเวลากว่า 11 วัน
ด้วยความที่ความถนัดต่างกัน เราเลยแบ่งงานกันดังนี้
- หมู : เจ้าพ่อไอเดีย ออกแบบหน้าจอ ทำตัวเป็นผู้ใช้ ทำข้อมูล ทำรายงาน เขียน DFD และหาของกิน
- พี่ปอ : ออกแบบ database ทำข้อมูล เป็นอับดุล ถามอะไรตอบได้
- หมี : ดูแลรายงาน เอกสาร ทดสอบโปรแกรม และหาที่จอดรถ
- โบว์ : เขียนโปรแกรมหน้าจอทั่วไป เกือบสิบกว่าหน้าจอ และคอยรายงานผล the star
- แอน : เขียนโปรแกรมในส่วนของมือถือ (เว็บแอป แต่ใช้งานได้เฉพาะไอโฟน ^^) คอยเปิดปิดประตูบ้าน และเลี้ยงหมาในยามคิดอะไรไม่ออก
- เอ็ม : เขียนโปรแกรมในส่วนจัดตาราง ติดตามงาน นัดวันเวลาทำงาน
สุดท้ายเราก็ได้โปรแกรมเทพ ในฉบับของพวกเรา .. คือมันทำงานได้เป็นพอ กรุณาอย่าพูดถึงการออกแบบ โค้ดข้างใน หรืออะไรทั้งสิ้น (แค่เสร็จก็บุญแล้ว -/-)
บนสุดคือแผนที่ เอา location จริงจาก iPhone -> Google Map
ตรงกลางคือตารางงาน ข้างล่างคืองานที่จัดเข้าไป
อยากพูดถึงส่วนที่ตัวเองทำนิดหน่อย คือเป็นส่วนที่เราจะต้องเอางานที่จะแจกแจงให้ช่างไปซ่อมเนี่ย มาแจกให้แบบอัตโนมัติ .. แบบว่ากดปุ่มเดียว จัดงานเป็นสิบๆ ร้อยๆ งานปรื้ดดดด ให้ช่างไปซ่อมอย่างสบายใจ .. ซึ่งอาจารย์ต้องการ Algorithm ที่มันฉล๊าดฉลาด
- งานต้องมีระบุวันเวลาที่จะไปซ่อม แต่ถ้าเวลานั้นไม่มีช่างว่าง ก็ต้องหาเวลาที่เหมาะ
- ลูกค้ารายใหญ่ต้องได้ซ่อมก่อน
- ไม่ใช่ช่างทุกคนนะที่ซ่อมได้ทุกรุ่น ต้องดูความสามารถช่างด้วย
- ถ้ามีงานค้างจากวันก่อน ก็ต้องเอามาใช้ด้วย
- อ๊ะๆ อย่าให้ช่างคนใดคนนึงทำงานหนักไป ต้องเฉลี่ยๆ ให้หนักเท่าๆ กัน
- มีงานด่วนด้วยนะ งานด่วนเข้ามา หาช่างที่ว่างให้ได้ด่วนๆ
- ต้องโชว์บนแผนที่ Google Map ด้วย บอกระยะทาง ระยะเวลาที่ช่างจะไปซ่อมได้ (แม่เจ้า)
- บลา บลา บลา …
แค่คิดในหัวก็อ้วกแล้ว แต่เอามาเขียนโปรแกรมนี่ โคตรยากเลย .. ไม่ใช่แค่หาผลมาได้ แต่มันต้องไปแสดงที่หน้าจอ ซึ่ง UI แบบนี้เขียนโดย html + javascript นี่อย่างสุดโหด
ปุ่มเทพ “จัดงานอัตโนมัติ” ปุ่มเดียวเีขียนไป 7 วัน
สารภาพตามตรงว่า ตั้งแต่เริ่มเขียนโปรแกรมมาสิบกว่าปี ไม่เคยเขียนอะไรที่มันซับซ้อนขนาดนี้มาก่อนเลย (จะว่าไปก็ค่อยสมที่เรียนป.โทหน่อย) .. แค่สองหน้า ใช้เวลาเขียนสิบกว่าวันเต็มๆ ถึงขนาดเอาไปฝันก็หลายคืน โดยเฉพาะคืนสุดท้ายก่อนส่งนี่ เล่นเอาไม่ได้หลับได้นอนเกือบ 40 ชั่วโมง
ช่วงตีสามนี่พีกมาก มีคนบ้าๆ คนนึงเอากระดาษมาวางเต็มพื้น เขียนอะไรก็ไม่รู้โยงไปโยงมา แล้วก็นั่งกอดอก มองกระดาษที่วางอยู่แบบนิ่งๆ … นั่งอย่างงั้นแหล่ะเกือบครึ่งชั่วโมง มองมันเข้าไปก็คิดไม่ออก เดินไปคุยกับปลา กระโดดตบออกกำลังกาย ลงมาวิดพื้นเล่น ก็ยังคิดไม่ออก .. สุดท้ายกว่าจะหาคำตอบได้ก็ตี 5 เข้าไปแล้ว
ใครตั้งนามสกุลช่างฟะ
แต่แล้วพวกเราก็ทำเสร็จ ถึงแม้จะไม่ได้เสร็จสมบูรณ์อะไรมากมาย แต่ก็น่าจะเพียงพอที่จะบอกอาจารย์ได้ว่า นี่คือโปรแกรมที่พวกผมทำมาครับ 😀
อาจารย์ถึงกับมองหน้ากัน คิดไม่ออกบอกไม่ถูกเมื่อเห็นโปรแกรมเทพ ..
หนูแอน ซวยมากจาก net cu เลยต้องโชว์หน้าจอแทนนะค๊ะ
“เฮ้ย .. เราจะแถยังไงต่อดีวะโบว์” , “เอาเหอะ แถไปเรื่อยๆ เดี๋ยวอ.ก็งงเอง”
ต้องขอบคุณอาจารย์ที่คิดวิชาสุดยอดนี้มาให้พวกเราได้สนุกสนานกัน .. ผมรู้สึกว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดของการเรียนวิชานี้ ไม่ใช่ตอนที่ทำโปรแกรมเสร็จแล้ว ไม่ใช่เวลาที่เอาไปส่งอาจารย์ ..
แต่ช่วงเวลาที่ดีที่สุด คือช่วงที่ได้ทำรายงานไปกับเพื่อนๆ ได้เหนื่อยด้วยกัน อดนอนไปด้วยกัน กินข้าว กินพิซซ่า เดินไปเซเว่น โบกแท๊กซี่ นั่งร้องเพลง เล่นกับน้องหมา มีสุขบ้าง เศร้าบ้าง แต่ก็เรียกได้ว่า เราได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน .. และน่าจะเป็นงานกลุ่มใหญ่ๆ ครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเรียนจบกันไป
สุดท้าย ผมชอบสโลแกนของโปรแกรมพวกเรามาก ..
Nobody Care .. We Care ..
“We” rox
หน้าตาคร่ำเครียด รับผลกรรมที่อู้กันมานาน
หมีหมีดวงดีกว่าใครเพื่อน นกบินมาอึใส่ notebook พอดี๊พอดี
อยู่กันครบทั้ง 6 คนเลย .. หมูผมยาวนะช่วงนี้
นั่งเขียนโปรแกรมแม้กระทั่งบนรถใต้ดิน
สามสาวดีใจ สอบเสร็จ หมดเวรหมดกรรมเสียที
