รักคุณเท่าฟ้า

————————————————————————————————–

“Coffee or Tea ?”

….

“หืมมมม” … ผมงัวเงียขึ้นมาจากผ้าห่มผืนบางๆ เป็นเสียงปลุกที่แปลกที่สุดเท่าที่เคยได้ยิน

“อุ๊ย .. เอ้อ รับชารึกาแฟไม๊คะ” แอร์นึกขึ้นได้ ท่าทางผมจะถูกมองว่าเป็นคนญี่ปุ่นอีกแล้ว

“อื้ม … ขอชาเขียวแล้วกันครับ” ผมตอบ

“นี่ค่ะ อีกชั่วโมงเราจะลงที่สนามบินคันไซแล้วนะคะ”

สนามบินคันไซ … ญี่ปุ่น … ทำไมคืนนี้ฝันดีอย่างนี้นะ ขอนอนต่ออีกหน่อยเถอะนะ .. งืมๆ ญี่ปุ่น .. ญี่ปุ่นนน

———————————–  8 ชั่วโมงก่อนหน้านี้  —————————————————-

เครื่องออกตอนตี 1 แต่มาถึงสนามบินตั้งแต่ 6 โมงเย็น เป็นการแสดงออกถึงความไม่ตื่นเต้นกับการเดินทางไปญี่ปุ่นครั้งนี้ของผม

หนึ่ง สอง สาม สี่ .. ผมนับกระเป๋าที่พกมาทั้งหมดเพื่อความแน่ใจก่อนจะโหลดขึ้นเครื่องไป 3 ใบ เหลือถือเองอีกใบนึง .. ถ้านับจริงๆแล้ว ผมซ่อนกระเป๋าลูกน้อยข้างในนั้นอีก 2 ใบ เผื่อฉุกเฉินชอปปิ้งเกินมือ จะได้เอากระเป๋าลูกน้อยแยกออกมาอีกที

ผมจำไม่ได้แล้วว่าเคยนั่งเครื่องการบินไทยครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ แต่มันก็คงนานมากแล้วจริงๆ จะนานแค่ไหนแต่ผมก็ชอบความเป็นไทยของสายการบินแห่งชาติสายนี้ที่สุด (ก็แน่ล่ะ ราคาตั๋วแพงซะขนาดนั้น)

ผมกับเชอรี่ใช้เวลาที่เหลือเดินหาอะไรกินเล่นรอบๆสนามบินสุวรรณภูมิ ในบรรดาร้านอาหารมากมายแต่ราคาบวกบวกนั้น ไม่น่าเชื่อว่าจะมีซุ้มอาหารเล็กๆ มีข้าวกล่องราคา 25 บาท ลูกชิ้นทอดราคาชุดละ 20 บาท อยู่ด้วย